ORMANım
Taradı dikenler saçlarımı
Ve sevdi beni bir ana kucağı gibi doğa
Baktım da düştüğüm yerde yapraklar
Toprağı yumuşattı
Ve durup kulağını kesti tüm canlılar
Anladım hırsıyla kör olmayan vardı
Varlıkları içine alan beni adım adım sarmalayan
Sardıkça kinimi akıttığım
Hırsımı havaya saldığım
Bir sihir gibiydi
İksiri havadan mı
Bizi takip eden derenin şırıltısından mı
Sıyrıldım diyemem
Attım yavaş yavaş zehrimi
Ana kucağı gibiydi
Öyle hasretim ki ona
Hep içimde sızı
Hep aklımda hasretlik
Alıp götürdü sanki beni ona
Hırssız, kinsiz, zehirsiz
Ve uyuttu mışıl mışıl akşamında
02.10.2011
Pazar'
